Kategori: Şiirler

  • SARHOŞ KUZU

    Bile: güven, ve: uzatılmış sevinç
    İle: plasenta, -sız: eski sızı
    Ünlem: tüm yükleri kaldıran vinç
    Bellek: zihnin kenger sakızı

    Gitmek: mavi, kalmak: kırmızı,
    Usulca: bordo, ansızın: kapkara mor
    Atlar çıldırmış içince kımızı,
    Uzak: sarı, nallar: güneş yeşili bir kor

    Hasret: göl, kurur dudakta tuz,
    An: sırça saray, ince belli buz saati
    Acı kesik, sesler acıtan bir kuz,
    Güneşin dokunamadığı çiçektir: âtî

    Olmak: siyah, yokluk: azar azar,
    Bulmak: turunç ve yitirmek: limon tuzu
    Sevinç: Akdeniz, üzünç: Hazar,
    Çocukluk: yoncayla sarhoş olmuş kuzu!

  • Ş: EY!

    Üç yaşında yaptı egon özden soyguncuğu!
    Anda “kim”sin: İmgeci Ontoloji!
    “Özün” dekoderi: Denklem maymuncuğu;
    Saklı[x] Bahçe: Simgeci Antoloji!

    Zorluğun dikeni çakır,
    İçilir uyku: mey!
    Rüyanın keyfi hep çakır,
    En güzel x’tir: “şey”!

    Üflersin/ünlersin N/ey!..
    Şey: ya erimli-sulak; ya kıtlıktan-muğlak
    “Şey” der dolanır ortalıkta:
    Ertelediğin her “rey”.

    En çok vakit kazandıran
    En esnek şey: “Şey…”
    En çok vakit kaybettiren
    En laçka şey: “Şey…”

    “Şeyler”in tümel tanrısı: Eşya!
    Döner X, kalmaz fix,
    Şu koltuk ne renk? Şey: Fuşya!
    En güzel şeydir X!